Fetih 1453

Co się działo po zdobyciu Konstantynopola w 1453 r.? Flaki, krew, zbiorowe gwałty? Jeśli tak myślicie, to jesteście w błędzie! Tak przynajmniej chce nam zakomunikować turecka kinematografia, która w 2012 r. popełniła film pt. Fetih 1453!

Przed obejrzeniem skontaktuj się z lekarzem lub farmaceutom, gdyż obraz ten grozi trwałym uszczerbkiem na zdrowiu

Zdaje sobie sprawę że tureckie kino, nie stoi na zbyt wysokim poziomie, o tym że tylko desperaci i smakosze kebabów, mogą spędzić przy filmach made in Türkey więcej niż 10 min. wiedzą wszyscy. Jeśli nie wierzycie, zachęcam do „Dünyayı Kurtaran Adam” znanego u nas jako „Tureckie gwiezdne wojny”. Obiecuje że po czymś takim Wasze IQ zmniejszy się o kilka jednostek.  Jest to coś tak złego, że nie można tego oddać w kilku słowach, to trzeba zobaczyć. Nie inaczej jest z superprodukcją historyczną o podboju Konstantynopola przez Osmanów w XV wieku. Film kosztował ok 17 mln USD co czyni go najdroższym tego typu obrazem w kraju znad Bosforu. Z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć że pieniądze wydane na budynek pewnego wydziału historii, pewnego  uniwersytetu na północy kraju, nie były jednak tak źle spożytkowane jeśli się spojrzy  w co  utopiono 17 baniek z wyciągniętych z kieszeni potomków Taty turka (Atatürk).

Przechodząc do meritum, z filmu dowiadujemy się że okrutny władca Bizancjum – przebrzydły chrześcijanin uciskał swoją ludność i (sic!) nie chciał zostać podanym miłującego pokój sułtana. Więc sułtan nie myśląc długo zabrał się do podboju niesfornego miasta, a w tym celu obok jego nadwornych herosów, pomagać miał mu również jeden z uciskanych chrześcijan (zakłamany wątek Urbana, który rzeczywiście swoje usługi oferował najpierw Cesarzowi Konstantynowi XI a potem jak ten nie wypłacił mu należnej kasy przeszedł do konkurencji), wraz z córką, też chrześcijanką, która koniec końców okazała się muzułmanką. Po wielu perypetiach przeplatanych wątkiem romansowym z rzekomą córką w roli głównej, Mehmed II Zdobywca, jak sam jego tytuł wskazuje zdobył miasto. Absurdów i niezgodności historycznych jest w tym tyle, że „300” można traktować jako dokument historyczny, a „Wiedźmina” jako źródło do historii Polski przedpiastowskiej. Abstrahując o różnego rodzaju dziwnych immamach, muftich i co tam jeszcze jest nawiedzających w międzyczasie Mehmeda, gdy ten przechodził kryzys, należy zwrócić uwagę na zakończenie filmu. W Hagia Sofii zgromadzona ludność miasta spotyka się z sułtanem, który w akcie łaski bredzi coś o ich wolności religijnej, bierze dziecko na ręce, i tylko przez nieuwagę zapomina dać mu cukierka i pogłaskać po głowie. Scena ta, myślę że może śmiało kandydować jako najbardziej idiotyczna i niedorzeczna w historii kina historycznego. W rzeczywistości miasto przez kilka dni było plądrowane, ludność gwałcona i mordowana, lub w najlepszym wypadku mordowana. Nie przypadkowo Bizantyjczycy szukali ucieczki z tego piekła.

Oczywiście Fetih, można traktować jako bękarta tureckiej kinematografii , którego matka tj, Turcja powinna się wstydzić. Niestety zamiast zamknięcia reżysera w więzieniu i spalenia kopii filmu na głównym placu w Stambule, film został rozpowszechniony i straszy każdego, kto choć ma minimum wiedzy historycznej. Ze smutkiem należy stwierdzić że takie Fetihy to grzech każdej kinematografii, także polskiej. Spójrzmy na naszą Bitwę Warszawską, nad którą nie chcę się jeszcze pastwić, gdyż wszelkie pomyje zostały nań wylane, ale nie mogę jej nie wspomnieć przy tej okazji. Niestety ilość tego typu gniotów rośnie w lawinowym tempie. Filmy historyczne, szczególnie te o wielkim budżecie są często przesiąknięte propagandą, narodową mitologią i wizją historii z przewodnika turystycznego. Jeśli ktoś chce zmarnować kilka godzin swojego życia na czymś kompletnie bezużytecznym i uwsteczniającym zachęcam go do seansu filmu Fetih.

Bibliografia

Ostrogski G., Dzieje Bizancjum, Warszawa 2008.

Nicole D., Haldon, J., Turnbull S.,Upadek Konstantynopola, Warszawa 2010.

Fetih 1453, reż. F. Aksoy, Turcja 2012

T.J. Lis