Więcej Mierosławskich

O Ludwiku Mierosławskim można pisać i pisać (właściwie można pisać o jego porażkach i klęskach ale co tam, nie ważne co piszą ważne by pisali) ale jego młodszy brat – Adam Piotr był personą równie udaną.

Młody Adaś pobierał nauki (wraz z bratem Ludwikiem) w wojewódzkim kolegium pijarów w Łomży, a następnie w Korpusie Kadetów w Kaliszu. W 1830 na wieść o wybuchu powstania nawiał ze szkoły i jako piętnastolatek (!) walczył w obronie Woli pod rozkazami Sowińskiego (jeśli armia powstańcza w 1830 składała się w znacznym stopniu z jego rówieśników to wiele tłumaczy). Młody zaliczył następnie kilka zagramanicznych szkół (i równie wiele przytułków dla nędzarzy i emigrantów) by w końcu jako chłopiec okrętowy zaciągnąć się na statek żeglujący po Oceanie Indyjskim. Podczas swych wojaży zaliczył Indonezję, Madagaskar i Reunion (dawane –przed zgilotynowaniem znacznego odsetka dynastii- Wyspy Burbońskie).  

Z racji tego że życie na okręcie na jego prestiżowym stanowisku polegało głównie na tym by nie dać się zgnoić, stał się brutalem wysokiej klasy. Dzięki owej brutalizacji awansował i dochrapał się fuchy szypra a gdy uciułał trochę grosza został i kapitanem. Widoczny wkład w rozbudowę jego floty miała młoda i urodziwa małżonka (w właściwie portfel jej ojca czyli Adamowego teścia) Rozalia Cayeux. Małżeństwo było krótkie acz intensywne gdyż pani Mierosławska zmarła po roku związku (na szczęście obie szwagierki rade były ulżyć młodemu wdowcowi w cierpieniach) nic więc dziwnego że nasz awanturnik wyruszył w morze raz jeszcze.

58 km2 odkrytych na nowo przez Adama Piotra

W 1843 roku Mierosławski odkrył zapomniane a odkryte  przed trzystoma laty wyspy świętego Pawła i Nowy Amsterdam (na Oceanie Indyjskim). Ogłosił się też właścicielem wyspy a następnie sprzedał jej połowę (zanim znalazł się kolejny pretendent) za sumę 20 000 złotych franków, zaś wyspa przeszła tym samym pod francuską jurysdykcję. Wobec natychmiastowej interwencji Korony Brytyjskiej, której kartografowie dogrzebali się pretensji do tego kawałka skały uciekł się do dramatycznych gestów i oświadczył, że „raz zatkniętej chorągwi nie zwinie, a jeżeli kto bądź użyje siły przeciwko niemu, natenczas wywiesi polską flagę i pod nią się zagrzebie”.

Następnie Adaś powrócił do Europy i wsparł swego brata w wojennym rzemiośle dowodząc republikańską flotą podczas powstania na Sycylii roku 1848. Rok później pobawił się w rewolucjonistę w Badenii  by ostatecznie rzucić to wszystko w cholerę i pojechać w Bieszczady i popłynąć na Reunion i w spokoju prowadzić firmę handlową wożącą towary po Oceanie Indyjskim. 

Bibliografia:

1)      M. A. Kowalski, Kolonie Rzeczypospolitej, Warszawa 2005;

2) A. Nadolska-Szczytyńska, Ludy zamorskich lądów, Kultury pozaeuropejskie a działalność popularyzatorska Ligi Morskiej i Kolonialnej, Toruń 2005;

M.M.